آزادی بیان را نمی توان از آزادی عقیده و آزادی مذهب و دین تفکیک نمود زیرا فکر و اندیشه بدون سخن و بدون ابراز آن ارزشی ندارد حق آزادی بیان یکی از حقوق اساسی و بنیادین بشری به حساب می آید. این حق از زمان خلقت انسان وجود داشته و تا پایان حیات انسان نیز باقی خواهد ماند آزادی بیان تنها به معنای آزادی کلام و سخن نیست بلکه ابعاد دیگری همچون : حق دسترسی به اطلاعات، حق دسترسی به تکنولوژی ها جدید اطلاع رسانی از جمله اینترنت، حق دسترسی به ماهواره، حق آزادی بیان در قالب آثار ادبی و هنری، حق آزادی مطبوعات و تبلیغات تجاری، را نیز شامل می گردد حق آزادی بیان در بسیاری از اسناد بین المللی جهانی و منطقه ای حقوق بشر، به وفور انعکاس یافته است. از جمله بند۶ ماده ۷۶ منشور در سطح جهانی و همچنین کنوانسیون اروپایی حقوق بشر در سطح منطقه ای در قانون اساسی ایران نیز از جنبه ای مختلف آزادی اندیشه و بیان به انحا مختلف، حمایت به عمل آمده است از جمله: آزادی بیان بطور کلی_بند۲ اصل۲۳، آزادی مطبوعات اصل۲۴، آزادی ابراز جمعی عقاید اصل۲۶و ۲۷، آزادی عدم انتخاب عقیده اصول۲۳ و ۲۶، آزادی دریافت اطلاعات اصل۲۵ در واقع وجود اصل ۲۴ در ذیل اصل۲۳ بیانگر این مطلب است که: قانون اساسی در اصل ۲۳، از اصل آزادی بیان حمایت کرده و در اصل۲۴ یکی از مصادیق مهم این اصل را که همان آزادی بیان از طریق مطبوعات است را ذکر نموده است این حق در قانون اساسی در قالب یک نظام تنبیهی اعمال گردیده است بدین معنا که افراد تنها در یک چارچوب خاص، در بیان عقاید و اندیشه های خود آزاد هستند بر خلاف نظام بازدارنده که در آن گرفتن مجوز از مقامات اداری قبل از بیان، لازم و ضروری می نماید در قانون مطبوعات بر خلاف قانون اساسی از نظام بازدارنده استفاده گردیده و گرفتن مجوز قبل از انتشار ضروری قلمداد گردیده است بسیاری از دولت ها با استناد به اعلامیه بودن اعلامیه جهانی حقوق بشر، از رعایت قواعد آن سر باز زده اند، بی توجه به اینکه اکنون این اعلامیه جنبه ی قاعده عرفی پیدا کرده و رعایت آن بر همگان واجب است برای تنظیم روابط مردم و حفظ نظم در اجتماع، حقوق برای هر كس امتیازاتی در برابر دیگران می شناسد و توان خاصی به او می بخشد. این امتیاز و توانایی را حق می گویند كه جمع آن حقوق است و حقوق فردی نیز بدان گفته می شود آزادی نیز بدین سان تعریف گردیده است: آزادی عبارت است از اینكه شخص اختیار انجام دادن هر كاری را داشته باشد، به شرط آنكه خود آن كار به دیگری نرسد. این شرط، آزادی هر كس را در مقابل دیگری محدود می كند و رعایت این شرط تكلیف هر فرد در مقابل دیگری است.مبین و مشخص حد آزادی اشخاص در مقابل یكدیگر، قوانین موضوعه می باشد و قانون باید فقط عملی را منع كند كه مخلّ نظم اجتماع است آزادی بیان، آزادی بسیار مهمی است و می توان گفت که سنگ بنای دموکراسی و تحقق بسیاری از حقوق و آزادی ها است. به همین دلیل در بسیاری از جوامع آزادی بیان نقش اساسی و پایه ای در تحقق دموکراسی ایفا می کند،به خاطر این که تحقق بسیاری از آزادی ها به داشتن آزادی بیان بر می گردد. حقوقی مانند آزادی مطبوعات، آزادی مذهب، آزادی سخن، آزادی اجتماعات و تشکیلات، ریشه در آزادی بیان دارند. از طرف دیگر آزادی بیان توان مطالبه شهروندی و توانمندی شهروندان را هم به دنبال دارد. بنابراین آزادی بیان بسیار مهم است و نباید آن را دست کم بگیریم. آزادی بیان مطلق نیست، محدودیت هایی دارد که در اسناد حقوق بشری و بین المللی به این محدودیت ها اشاره شده است. محدودیت های قابل قبول آزادی بیان چند مورد را در بر می گیرد از جمله امنیت ملی، امنیت عمومی، نظم عمومی، اخلاق و بهداشت عمومی و نیز حقوق و آزادی های دیگران. یعنی آزادی بیان با تمام اهمیتی که دارد نباید این محدودیت ها را نقض کند.بنابراین اگر بیان افراد به یکی از این حقوق و آزادی های دیگران آسیب وارد کند، محدودیت قابل قبول است و در واقع آن آزادی بیان مورد احترام و مورد حمایت نیست. و اما هنگامی جامعه ما حالت ایدئال به خود خواهد گرفت که فضای ی و اجتماعی باز و پذیرای هر نوع تفکر و اندیشه ای باشد تا بتوان به جامعه پویا و مدرن رسید
آسیب های اجتماعی(۱):روابط اجتماعی ناصحیح
دموکراسی،نظریات مرتبط درباره حکومت دموکراسی،دموکراسی اجتماعی
آزادی ,بیان ,حقوق ,حق ,اساسی ,محدودیت ,آزادی بیان ,بسیاری از ,قانون اساسی ,از جمله ,حق آزادی
درباره این سایت